DOMINICA VIII PER ANNUM

Hebd. IV Psalterii

Ad Officium lectionis

Lectio prior

Incipit liber Iob 1, 1-22

Iob bonis suis privatur

Vir erat in terra Hus nómine Iob et erat vir ille simplex et rectus ac timens Deum et recédens a malo. Natíque sunt ei septem fílii et tres fíliæ. Et fuit posséssio eius septem mília óvium et tria mília camelórum quingénta quoque iuga boum et quingéntæ ásinæ ac família multa nimis; erátque vir ille magnus inter omnes Orientáles.

Et ibant fílii eius et faciébant convívium per domos unusquísque in die suo; et mitténtes vocábant tres soróres suas, ut coméderent et bíberent cum eis. Cumque in orbem transíssent dies convívii, mittébat ad eos Iob et sanctificábat illos; consurgénsque dilúculo offerébat holocáusta pro síngulis. Dicébat enim: «Ne forte peccáverint fílii mei et benedíxerint Deo in córdibus suis». Sic faciébat Iob cunctis diébus.

Quadam autem die, cum veníssent fílii Dei, ut assísterent coram Dómino, áffuit inter eos étiam Satan. Cui dixit Dóminus: «Unde venis?». Qui respóndens ait: «Circuívi terram et perambulávi eam». Dixítque Dóminus ad eum: «Numquid considerásti servum meum Iob quod non sit ei símilis in terra, homo simplex et rectus ac timens Deum et recédens a malo?».

Cui respóndens Satan ait: «Numquid Iob frustra timet Deum? Nonne tu vallásti eum ac domum eius universámque substántiam per circúitum, opéribus mánuum eius benedixísti, et posséssio eius crevit in terra? Sed exténde páululum manum tuam et tange cuncta, quæ póssidet, nisi in fáciem benedíxerit tibi». Dixit ergo Dóminus ad Satan: «Ecce, univérsa, quæ habet, in manu tua sunt; tantum in eum ne exténdas manum tuam». Egressúsque est Satan a fácie Dómini.

Cum autem quadam die fílii et fíliæ eius coméderent et bíberent vinum in domo fratris sui primogéniti, núntius venit ad Iob, qui díceret: «Boves arábant, et ásinæ pascebántur iuxta eos; et irruérunt Sabæi tulerúntque eos et púeros percussérunt gládio, et evási ego solus, ut nuntiárem tibi».

Cumque adhuc ille loquerétur, venit alter et dixit: «Ignis Dei cécidit e cælo et ussit oves puerósque consúmpsit, et effúgi ego solus, ut nuntiárem tibi». Sed et illo adhuc loquénte, venit álius et dixit: «Chaldæi fecérunt tres turmas et invasérunt camélos et tulérunt eos, necnon et púeros percussérunt gládio, et ego fugi solus, ut nuntiárem tibi».

Adhuc loquebátur ille, et ecce álius intrávit et dixit: «Fíliis tuis et filiábus vescéntibus et bibéntibus vinum in domo fratris sui primogéniti, repénte ventus véhemens írruit a regióne desérti et concússit quáttuor ángulos domus; quæ córruens oppréssit líberos tuos, et mórtui sunt, et effúgi ego solus, ut nuntiárem tibi».

Tunc surréxit Iob et scidit vestiménta sua et, tonso cápite, córruens in terram adorávit et dixit: «Nudus egréssus sum de útero matris meæ et nudus revértar illuc. Dóminus dedit, Dóminus ábstulit; sicut Dómino plácuit, ita factum est: sit nomen Dómini benedíctum».

In ómnibus his non peccávit Iob lábiis suis, neque stultum quid contra Deum locútus est.

Responsorium   Iob 2, 10b; 1, 21
R/. Si bona suscépimus de manu Dei, mala autem quare non suscipiámus? * Dóminus dedit, Dóminus ábstulit; sicut Dómino plácuit, ita factum est: sit nomen Dómini benedíctum.
V/. Nudus egréssus sum de útero matris meæ, et nudus revértar illuc. * Dóminus.

Lectio altera

E Morálium libris sancti Gregórii Magni papæ in Iob (Lib. 1, 2. 36: PL 75, 529-530. 543-544)

Vir simplex et rectus, timens Deum

Nonnúlli ita sunt símplices, ut rectum quid sit ignórent. Sed eo veræ simplicitátis innocéntiam déserunt, quo ad virtútem rectitúdinis non assúrgunt; quia dum cauti esse per rectitúdinem nésciunt, nequáquam innocéntes persístere per simplicitátem possunt.

Hinc est quod Paulus discípulos ádmonet dicens: Volo vos sapiéntes esse in bono, símplices autem in malo. Hinc rursum dicit: Nolíte púeri éffici sénsibus, sed malítia párvuli estóte.

Hinc per semetípsam Véritas discípulis præcipit, dicens: Estóte prudéntes sicut serpéntes, et símplices sicut colúmbæ. Utráque enim necessário in admonitióne coniúnxit: ut et simplicitátem colúmbæ astútia serpéntis instrúeret, et rursum serpéntis astútiam colúmbæ simplícitas temperáret.

Hinc est quod Sanctus Spíritus præséntiam suam homínibus, non in colúmba solúmmodo, sed étiam in igne patefécit. Per colúmbam quippe simplícitas, per ignem vero zelus indicátur. In colúmba ígitur et in igne osténditur: quia quicúmque illo pleni sunt, sic mansuetúdini simplicitátis insérviunt, ut contra culpas delinquéntium étiam zelo rectitúdinis accendántur.

Simplex et rectus, timens Deum et recédens a malo. Quisquis ætérnam pátriam áppetit, simplex procul dúbio et rectus vivit: simplex vidélicet ópere, rectus fide; simplex in bonis quæ inférius péragit, rectus in summis quæ in íntimis sentit. Sunt namque nonnúlli qui in bonis quæ fáciunt símplices non sunt, dum non in iis retributiónem intérius, sed extérius favórem quærunt. Unde bene per quendam sapiéntem dícitur: Væ peccatóri terram ingrediénti duábus viis. Duábus quippe viis peccátor terram ingréditur, quando et Dei est quod ópere éxhibet, et mundi quod per cogitatiónem quærit.

Bene autem dícitur: Timens Deum et recédens a malo; quia sancta electórum Ecclésia simplicitátis suæ et rectitúdinis vias timóre ínchoat, sed caritáte consúmmat. Cui tunc est fúnditus a malo recédere, cum ex amóre Dei cœperit iam nolle peccáre. Cum vero adhuc timóre bona agit, a malo pénitus non recéssit; quia eo ipso peccat, quo peccáre vellet, si inúlte potuísset.

Recte ergo cum timére Deum Iob dícitur, recédere étiam a malo perhibétur; quia dum metum cáritas séquitur, ea quæ mente relínquitur, étiam per cogitatiónis propósitum, culpa calcátur.

Responsorium   Hebr 13, 21; 2 Mac 1, 4
R/. Aptet vos Deus in omni bono, ut faciátis voluntátem eius; * Fáciens in nobis quod pláceat coram se per Iesum Christum.
V/. Adapériat cor vestrum in lege sua et in præcéptis suis. * Fáciens.

 

FERIA SECUNDA HEBDOMADAE VIII PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Iob 2, 1-13

Iob ulcere afflictus ab amicis visitatur

Factum est autem, cum quadam die veníssent fílii Dei, ut starent coram Dómino, venit quoque Satan inter eos, ut staret in conspéctu eius. Dixit Dóminus ad Satan: «Unde venis?». Qui respóndens ait: «Circuívi terram et perambulávi eam».

Et dixit Dóminus ad Satan: «Numquid considerásti servum meum Iob quod non sit ei símilis in terra, vir simplex et rectus ac timens Deum et recédens a malo et adhuc rétinens innocéntiam? Tu autem commovísti me advérsus eum, ut afflígerem eum frustra». Cui respóndens Satan ait: «Pellem pro pelle et cuncta, quæ habet, homo dabit pro ánima sua. Alióquin mitte manum tuam et tange os eius et carnem; et tunc vidébis si in fáciem benedícet tibi». Dixit ergo Dóminus ad Satan: «Ecce, in manu tua est; verúmtamen ánimam illíus serva». Egréssus ígitur Satan a fácie Dómini, percússit Iob úlcere péssimo a planta pedis usque ad vérticem eius. Qui testa sániem radébat, sedens in sterquilínio. Dixit autem illi uxor sua: «Adhuc tu pérmanes in simplicitáte tua? Bénedic Deo et mórere». Qui ait ad illam: «Quasi una de stultis muliéribus locúta es! Si bona suscépimus de manu Dei, mala quare non suscipiámus?».

In ómnibus his non peccávit Iob lábiis suis.

Igitur, audiéntes tres amíci Iob omne malum, quod accidísset ei, venérunt sínguli de loco suo, Eliphaz Themanítes et Baldad Suhítes et Sophar Naamathítes. Condíxerant enim, ut páriter veniéntes visitárent eum et consolaréntur. Cumque elevássent procul óculos suos, non cognovérunt eum et exclamántes ploravérunt; scissísque véstibus, sparsérunt púlverem super caput suum et cælum. Et sedérunt cum eo in terra septem diébus et septem nóctibus, et nemo loquebátur ei verbum; vidébant enim dolórem esse veheméntem.

Responsorium   Ps 37 (38), 2a. 3a. 4a. 12a
R/. Dómine, ne in furóre tuo árguas me, quóniam sagíttæ tuæ infíxæ sunt mihi. * Non est sánitas in carne mea a fácie indignatiónis tuæ.
V/. Amíci mei et próximi mei procul a plaga mea stetérunt. * Non est.

Lectio altera

E Morálium libris sancti Gregórii Magni papæ in Iob (Lib. 3, 15-16: PL 75, 606-608)

Si bona accepimus de manu Domini, mala quare non sustineamus?

Paulus cum in seípso divítias sapiéntiæ intérnæ conspíceret, seque ipsum extérius esse corruptíbile corpus vidéret, ait: Habémus thesáurum istum in vasis fictílibus. Ecce in beáto Iob vas fíctile scissúras úlcerum extérius sensit; sed hic thesáurus intérius ínteger mansit. Foras enim per vúlnera crépuit, sed indeficiénter intérius nascens thesáurus sapiéntiæ per verba sanctæ eruditiónis emanávit, dicens: Si bona accépimus de manu Dómini, mala quare non sustineámus? Bona scílicet, dona Dei vel temporália vel ætérna; mala autem, flagélla præséntia appéllans, de quibus per Prophétam Dóminus dicit: Ego Dóminus, et non est alter, formans lucem, et creans ténebras; fáciens pacem, et creans mala.

Formans lucem et creans ténebras, quia cum per flagélla extérius dolóris ténebræ creántur, intus per eruditiónem lux mentis accénditur. Fáciens pacem et creans mala, quia tunc nobis pax cum Deo rédditur, cum hæc quæ bene sunt cóndita, sed non bene concupíta, in ea quæ nobis mala sunt, flagélla vertúntur. Per culpam quippe Deo discórdes exstítimus; dignum ergo est ut ad pacem illíus per flagélla redeámus; ut cum unaquæque res bene cóndita nobis in dolórem vértitur, corrécti mens ad auctóris pacem humíliter reformétur.

Sed illud valde in eius verbis intuéndum est, contra persuasiónem cóniugis quanta consideratiónis arte se cólligat, dicens: Si bona accépimus de manu Dómini, mala quare non sustineámus? Magna quippe consolátio tribulatiónis est, si cum advérsa pátimur, auctóris nostri ad memóriam dona revocémus. Nec frangit quod ex dolóre óbviat, si menti cítius hoc, quod ex múnere súblevat, occúrrat. Hinc namque scriptum est: In die bonórum ne ímmemor sis malórum, et in die malórum ne ímmemor sis bonórum.

Quisquis enim dona pércipit, sed donórum témpore nequáquam étiam flagélla pertiméscit, in elatióne per lætítiam córruit. Quisquis autem flagéllis attéritur, sed flagellórum témpore nequáquam se ex donis, quæ eum cóntigit accepísse, consolátur, a statu mentis omnímoda desperatióne destrúitur.

Sic ergo utráque iungénda sunt, ut unum semper ex áltero fulciátur; quátenus et flagélli pœnam memória témperet doni, et doni lætítiam mórdeat suspício ac formído flagélli. Sanctus ígitur vir, ut oppréssam mentem inter vúlnera múlceat, in flagellórum dolóribus blandiménta donórum pensat, dicens: Si bona accépimus de manu Dómini, mala quare non sustineámus?

Responsorium   Iob 2, 10b; 1, 21-22
R/. Si bona suscépimus de manu Dei, mala quare non suscipiámus? * Dóminus dedit, Dóminus ábstulit; sicut Dómino plácuit, ita factum est: sit nomen Dómini benedíctum.
V/. In ómnibus his non peccávit Iob lábiis suis, neque stultum quid contra Deum locútus est. * Dóminus.

 

FERIA TERTIA HEBDOMADAE VIII PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Iob 3, 1-26

Planctus Iob

Apéruit Iob os suum et maledíxit diéi suo et locútus est: «Péreat dies, in qua natus sum, et nox, in qua dictum est: “Concéptus est homo”. Dies ille vertátur in ténebras; non requírat eum Deus désuper et non illustrétur lúmine. Obscúrent eum ténebræ et umbra mortis; óccupet eum calígo et involvátur amaritúdine. Noctem illam tenebrósus turbo possídeat; non computétur in diébus anni, nec numerétur in ménsibus. Sit nox illa solitária nec laude digna; maledícant ei, qui maledícunt diéi, qui paráti sunt suscitáre Levíathan. Obtenebréntur stellæ crepúsculi eius; exspéctet lucem et non sit, nec vídeat pálpebras auróræ, quia non conclúsit óstia ventris, qui portávit me, nec ábstulit mala ab óculis meis. Quare non in vulva mórtuus sum? Egréssus ex útero non statim périi? Quare excéptus génibus? Cur lactátus ubéribus? Nunc enim dórmiens silérem et somno meo requiéscerem cum régibus et consúlibus terræ, qui ædíficant sibi solitúdines, aut cum princípibus, qui póssident aurum et replent domos suas argénto. Aut sicut abortívum abscónditum non subsísterem, vel qui concépti non vidérunt lucem. Ibi ímpii cessavérunt a tumúltu, et ibi requievérunt fessi róbore. Et quondam vincti páriter sine moléstia non audiérunt vocem exactóris. Parvus et magnus ibi sunt, et servus liber a dómino suo. Quare mísero data est lux et vita his, qui in amaritúdine ánimæ sunt? Qui exspéctant mortem, et non venit, et effódiunt quæréntes illam magis quam thesáuros; gaudéntque veheménter et lætántur sepúlcro. Viro, cuius abscóndita est via, et circúmdedit eum Deus ténebris. Antequam cómedam suspíro, et quasi inundántes aquæ sic rugítus meus. Quia timor, quem timébam, evénit mihi, et, quod verébar, áccidit. Non dissimulávi, non sílui, non quiévi, et venit super me indignátio».

Responsorium   Iob 3, 24-26; 6, 13
R/. Antequam cómedam suspíro, et quasi inundántes aquæ sic rugítus meus. Quia timor quem timébam evénit mihi, et quod verébar áccidit. * Et venit super me indignátio tua, Dómine.
V/. An non est auxílium mihi in me, et virtus quoque remóta est a me? * Et venit.

Lectio altera

Ex Confessiónum libris sancti Augustíni epíscopi (Lib. 10, 1. 1 — 2. 2; 5. 7: CCL 27, 155. 158)

Tibi, Domine, manifestus sum quicumque sim

Cognóscam te, cógnitor meus, cognóscam, sicut et cógnitus sum. Virtus ánimæ meæ, intra in eam et coápta tibi, ut hábeas et possídeas sine mácula et ruga. Hæc est mea spes, ídeo loquor et in ea spe gáudeo, quando sanum gáudeo. Cétera vero vitæ huius tanto minus flenda, quanto magis fletur, et tanto magis flenda, quanto minus fletur in eis. Ecce enim veritátem dilexísti, quóniam qui facit eam, venit ad lucem. Volo eam fácere in corde meo coram te in confessióne, in stilo autem meo coram multis téstibus.

Et tibi quidem, Dómine, cuius óculis nuda est abýssus humánæ consciéntiæ, quid occúltum esset in me, etiámsi nollem confitéri tibi? Te enim mihi abscónderem, non me tibi. Nunc autem quod gémitus meus testis est displicére me mihi, tu refúlges et places, et amáris et desideráris; ut erubéscam de me, et abíciam me atque éligam te et nec tibi nec mihi pláceam nisi de te.

Tibi ergo, Dómine, maniféstus sum quicúmque sim. Et quo fructu tibi confítear, dixi. Neque enim id ago verbis carnis et vócibus, sed verbis ánimæ et clamóre cogitatiónis, quem novit auris tua. Cum enim malus sum, nihil est áliud confitéri tibi quam displicére mihi; cum vero pius, nihil est áliud confitéri tibi, quam hoc non tribúere mihi, quóniam tu, Dómine, benedícis iustum, sed prius eum iustíficas ímpium. Conféssio ítaque mea, Deus meus, in conspéctu tuo tibi tácite fit et non tácite. Tacet enim strépitu, clamat afféctu.

Tu enim, Dómine, diiúdicas me, quia etsi nemo scit hóminum, quæ sunt hóminis, nisi spíritus hóminis, qui in ipso est, tamen est áliquid hóminis, quod nec ipse scit spíritus hóminis, qui in ipso est; tu autem, Dómine, scis eius ómnia, qui fecísti eum. Ego vero, quamvis præ tuo conspéctu me despíciam et æstimem me terram et cínerem, tamen áliquid de te scio, quod de me néscio.

Et certe nunc vidémus per spéculum in ænígmate, nondum fácie ad fáciem; et ídeo quámdiu peregrínor abs te, mihi sum præséntior quam tibi et tamen te novi nullo modo posse violári; ego vero quibus tentatiónibus resístere váleam quibúsve non váleam, néscio. Et spes est, quia fidélis es, qui nos non sinis tentári supra quam póssumus ferre, sed facis cum tentatióne étiam éxitum ut possímus sustinére.

Confítear ergo quid de me sciam, confítear et quid de me nésciam, quóniam et quod de me scio, te mihi lucénte scio, et quod de me néscio, támdiu néscio, donec fiant ténebræ meæ sicut merídies in vultu tuo.

Responsorium   Ps 138 (139), 1b. 2b. 7
R/. Dómine, scrutátus es et cognovísti me; * Intellexísti cogitatiónes meas de longe.
V/. Quo ibo a spíritu tuo et quo a fácie tua fúgiam? * Intellexísti.

 

FERIA QUARTA HEBDOMADAE VIII PER ANNUM

Ad Officium lectionis

>Lectio prior

De libro Iob 7, 1-21

Iob propter tædium vitæ Deo reclamat

Respóndens Iob ait: «Nonne milítia est vita hóminis super terram, et, sicut dies mercennárii, dies eius? Sicut servus desíderat umbram, et sicut mercennárius præstolátur mercédem suam, sic et ego hábui menses vácuos et noctes laboriósas enumerávi mihi. Si dormíero dicam: Quando consúrgam? Et rursum exspectábo vésperam et replébor dolóribus usque crepúsculum. Indúta est caro mea putrédine et sórdibus púlveris; cutis mea scínditur et díffluit. Dies mei velócius transiérunt quam navícula texéntis et consúmpti sunt deficiénte filo. Meménto quia ventus est vita mea, et non revertétur óculus meus, ut vídeat bona. Nec aspíciet me visus hóminis; óculi tui in me, et non subsístam. Sicut consúmitur nubes et pertránsit, sic, qui descénderit ad ínferos, non ascéndet, nec revertétur ultra in domum suam, neque cognóscet eum ámplius locus eius. Quaprópter et ego non parcam ori meo; loquar in tribulatióne spíritus mei, confabulábor cum amaritúdine ánimæ meæ.

Numquid mare ego sum aut cetus, quia posuísti super me custódiam? Si díxero: Consolábitur me léctulus meus, et assúmet stratum meum querélam meam, terrébis me per sómnia et per visiónes horróre concúties. Quam ob rem éligit suspéndium ánima mea, et mortem ossa mea. Desperávi; nequáquam ultra iam vivam. Parce mihi, nihil enim sunt dies mei. Quid est homo, quia magníficas eum? Aut quid appónis erga eum cor tuum? Vísitas eum dilúculo et síngulis moméntis probas illum. Usquequo non avértes óculos a me? Nec dimíttis me, ut glútiam salívam meam? Peccávi: quid fáciam tibi, o custos hóminum? Quare posuísti me contrárium tibi, et factus sum mihimetípsi gravis? Cur non tollis peccátum meum et quare non aufers iniquitátem meam? Ecce nunc in púlvere dórmiam et, si mane me quæsíeris, non subsístam!».

Responsorium   Iob 7, 5. 7a. 6
R/. Indúta est caro mea putrédine et sórdibus púlveris; cutis mea scínditur et díffluit. * Meménto, Dómine, quia ventus est vita mea.
V/. Dies mei velócius transiérunt quam navícula texéntis et consúmpti sunt deficiénte filo. * Meménto.

Lectio altera

Ex Confessiónum libris sancti Augustíni epíscopi (Lib. 10, 26. 37 — 29. 40: CCL 27, 174-176)

Tota spes mea in magna misericordia tua posita est

Ubi te invéni ut díscerem te? Neque enim iam eras in memória mea, priúsquam te díscerem. Ubi ergo te invéni, ut díscerem te, nisi in te supra me? Et nusquam locus, et recédimus et accédimus, et nusquam locus. Véritas, ubíque præsides ómnibus consuléntibus te simúlque respóndes ómnibus étiam divérsa consuléntibus.

Líquide tu respóndes, sed non líquide omnes áudiunt. Omnes unde volunt cónsulunt, sed non semper quod volunt áudiunt. Optimus miníster tuus est, qui non magis intuétur hoc a te audíre quod ipse volúerit, sed pótius hoc velle quod a te audíerit.

Sero te amávi, pulchritúdo tam antíqua et tam nova, sero te amávi! Et ecce intus eras et ego foris et ibi te quærébam et in ista formósa quæ fecísti, defórmis irruébam. Mecum eras, et tecum non eram. Ea me tenébant longe a te, quæ si in te non essent, non essent. Vocásti et clamásti et rupísti surditátem meam, coruscásti, splenduísti et fugásti cæcitátem meam, flagrásti, et duxi spíritum et anhélo tibi, gustávi et esúrio et sítio tetigísti me, et exársi in pacem tuam.

Cum inhæsero tibi ex omni me, nusquam erit mihi dolor et labor, et viva erit vita mea tota plena te. Nunc autem quóniam quem tu imples, súblevas eum, quóniam tui plenus non sum, óneri mihi sum. Conténdunt lætítiæ meæ flendæ cum lætándis mæróribus, et ex qua parte stet victória néscio. Conténdunt mæróres mei mali cum gáudiis bonis, et ex qua parte stet victória néscio. Ei mihi! Dómine, miserére mei! Ei mihi! Ecce vúlnera mea non abscóndo: médicus es, æger sum; miséricors es, miser sum.

Numquid non tentátio est vita humána super terram? Quis velit moléstias et difficultátes? Tolerári iubes eas, non amári. Nemo quod tólerat amat, etsi toleráre amat. Quamvis enim gáudeat se toleráre, mavult tamen non esse quod tóleret. Próspera in advérsis desídero, advérsa in prósperis tímeo. Quis inter hæc médius locus, ubi non sit humána vita tentátio? Væ prosperitátibus sæculi semel et íterum a timóre adversitátis et a corruptióne lætítiæ! Væ adversitátibus sæculi semel et íterum et tértio a desidério prosperitátis et quia ipsa advérsitas dura est, et ne frangat tolerántiam! Numquid non tentátio est vita humána super terram sine ullo interstítio?

Et tota spes mea non nisi in magna valde misericórdia tua.

Responsorium   Lc 19, 10
R/. Sero te amávi, pulchritúdo tam antíqua et tam nova, sero te amávi! * Vocásti et clamásti et rupísti surditátem meam.
V/. Venit Fílius hóminis quærere et salvum fácere quod períerat. * Vocásti.

 

FERIA QUINTA HEBDOMADAE VIII PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Iob 11, 1-20

Opinio communis a Sophar exponitur

Respóndens autem Sophar Naamathítes dixit: «Numquid illi, qui multa lóquitur, non et respondétur? Aut vir verbósus iustificábitur? Vanilóquium tuum viros tacére fáciet, et, cum céteros irríseris, a nullo confutáberis? Dixísti enim: “Purus est sermo meus, et mundus sum in conspéctu tuo”. Atque útinam Deus ipse loquerétur tecum et aperíret lábia sua tibi, ut osténderet tibi secréta sapiéntiæ et arcána consília eius, et intellégeres quod multo minóra quærat a te, quam merétur iníquitas tua. Fórsitan vestígia Dei comprehéndes et usque ad perféctum Omnipoténtem repéries? Excélsior cælo est, et quid fácies? Profúndior inférno, et quid cognósces? Lóngior terra mensúra eius et látior mari. Si subvérterit vel conclúserit et coarctáverit, quis contradícet ei? Ipse enim novit hóminum vanitátem; et videns iniquitátem nonne consíderat? Sed et vir vácuus cordátus fit, et homo tamquam pullum ónagri náscitur. Tu autem, si cor tuum firmáveris et expánderis ad eum manus tuas, si iniquitátem, quæ est in manu tua, abstúleris a te, et non mánserit in tabernáculo tuo iniustítia, tunc leváre póteris fáciem tuam absque mácula et eris stábilis et non timébis. Misériæ quoque oblivísceris et quasi aquárum, quæ præteriérunt, recordáberis. Et quasi meridiánus fulgor consúrget tibi ad vésperam, et, cum te calígine tectum putáveris, oriéris ut lúcifer. Et habébis fidúciam, propósita tibi spe, et defóssus secúrus dórmies. Requiésces, et non erit qui te extérreat; et deprecabúntur fáciem tuam plúrimi. Oculi autem impiórum defícient, et effúgium períbit ab eis; et spes illórum exhalátio ánimæ».

Responsorium   2 Cor 4, 8-9a. 10
R/. In ómnibus tribulatiónem pátimur, sed non angustiámur; aporiámur, sed non destitúimur; * Persecutiónem pátimur, sed non derelínquimur.
V/. Semper mortificatiónem Iesu in córpore circumferéntes, ut et vita Iesu in córpore nostro manifestétur. * Persecutiónem.

Lectio altera

E Morálium libris sancti Gregórii Magni papæ in Iob (Lib. 10, 7-8. 10: PL 75, 922. 925-926)

Multiplex est lex Domini

Utinam Deus osténderet tibi quod múltiplex sit lex eius. Quid hoc loco Dei lex áccipi nisi cáritas debet, per quam semper in mente légitur præcépta vitæ quáliter in actióne teneántur? De hac étenim lege Veritátis voce dícitur: Hoc est præcéptum meum, ut diligátis ínvicem. De hac Paulus ait: Plenitúdo legis, diléctio. De hac íterum dicit: Invicem ónera vestra portáte, et sic adimplébitis legem Christi. Lex étenim Christi quid congruéntius intéllegi quam cáritas potest, quam tunc vere perfícimus cum fratérna ónera ex amóre tolerámus.

Sed hæc éadem lex múltiplex dícitur, quia studiósa sollicitúdine cáritas ad cuncta virtútum facta dilatátur. Quæ a duóbus quidem præcéptis íncipit, sed se ad innúmera exténdit.

Cuius nimírum legis multiplicitátem bene Paulus enúmerat, dicens: Cáritas pátiens est, benígna est; non aemulátur, non inflátur, non agit pérperam, non est ambitiósa, non quærit quæ sua sunt, non irritátur, non cógitat malum, non gaudet super iniquitáte, congáudet autem veritáti.

Pátiens quippe est cáritas, quia illáta mala æquanímiter tólerat. Benígna vero est, quia pro malis bona lárgiter minístrat. Non æmulátur, quia per hoc quod in præsénti mundo nil áppetit, invidére terrénis succéssibus nescit. Non inflátur, quia cum præmium intérnæ retributiónis ánxie desíderat, de bonis se exterióribus non exáltat. Non agit pérperam, quia quo se in solum Dei ac próximi amórem dilátat, quidquid rectitúdine díscrepat ignórat.

Non est ambitiósa, quia quo ardénter intus ad sua sátagit, foras nullátenus aliéna concupíscit. Non quærit quæ sua sunt, quia cuncta quæ hic transitórie póssidet velut aliéna néglegit, cum nihil sibi esse próprium nisi quod secum permáneat agnóscit. Non irritátur, quia et iniúriis lacessíta ad nullos se ultiónis suæ motus éxcitat, dum pro magnis labóribus maióra post præmia exspéctat. Non cógitat malum, quia in amóre mundítiæ mentem sólidans, dum omne ódium radícitus éruit, versáre in ánimo quod ínquinat nescit.

Non gaudet super iniquitáte, quia quo sola dilectióne erga omnes ínhiat, nec de perditióne adversántium exsúltat. Congáudet autem veritáti, quia ut se céteros díligens, per hoc quod rectum in áliis cónspicit, quasi de augménto próprii provéctus hilaréscit. Múltiplex ergo ista lex Dei est.

Responsorium   Rom 13, 8. 10b; Gal 5, 14
R/. Némini quidquam debeátis, nisi ut ínvicem diligátis; qui enim díligit próximum, legem implévit. * Plenitúdo ergo legis est diléctio.
V/. Omnis lex in uno sermóne implétur: Díliges próximum tuum sicut teípsum. * Plenitúdo.

 

FERIA SEXTA HEBDOMADAE VIII PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Iob 12, 1-25

Iob exponit Dei dominium supra omnem humanam sapientiam esse

Respóndens Iob dixit: «Ergo vos estis soli hómines, et vobíscum moriétur sapiéntia. Et mihi est cor sicut et vobis, nec inférior vestri sum; quis enim hæc, quæ nostis, ignórat? Qui deridétur ab amíco suo sicut ego, invocábit Deum, et exáudiet eum; deridétur enim iusti intégritas. Lampas contémpta apud cogitatiónes eórum qui secúri sunt, paráta iis, qui vacíllant pede. Tranquílla sunt tabernácula prædónum, et secúra iis, qui próvocant Deum, iis, qui Deum tenent manu sua. Nimírum intérroga iuménta, et docébunt te, et volatília cæli, et indicábunt tibi. Lóquere terræ, et docébit te; et narrábunt pisces maris. Quis ignórat in ómnibus his quod manus Dómini hoc fécerit? In cuius manu ánima omnis vivéntis et spíritus univérsæ carnis hóminis. Nonne auris verba diiúdicat, et palátum cibum sibi gustat? In sénibus est sapiéntia et in longævis prudéntia. Apud ipsum est sapiéntia et fortitúdo; ipse habet consílium et intellegéntiam. Si destrúxerit, nemo est, qui ædíficet; si inclúserit hóminem, nullus est, qui apériat. Si continúerit aquas, aréscent; et, si emíserit eas, subvértent terram. Apud ipsum est fortitúdo et sapiéntia; ipse novit et decipiéntem et eum, qui decípitur. Indúcit consiliários spoliátos et iúdices in stupórem. Bálteum regum dissólvit et præcíngit fune renes eórum. Indúcit sacerdótes spoliátos et optimátes supplántat; commútans lábium verácium et doctrínam senum áuferens. Effúndit despectiónem super príncipes et cíngulum fórtium reláxat. Qui revélat profúnda de ténebris et prodúcit in lucem umbram mortis. Qui multíplicat gentes et perdit eas et subvérsas in íntegrum restítuit. Qui immútat cor príncipum pópuli terræ et décipit eos et erráre eos fáciet per ínvium desértum. Palpábunt quasi in ténebris et non in luce, et erráre eos fáciet quasi ébrios».

Responsorium   Iob 12, 13. 14; 23, 13
R/. Apud Deum est sapiéntia et fortitúdo; ipse habet consílium et intellegéntiam. * Si destrúxerit, nemo est qui ædíficet; si inclúserit hóminem, nullus est qui apériat.
V/. Ipse enim solus est, et quis repéllet eum? Quodcúmque vóluit, hoc fecit. * Si destrúxerit.

Lectio altera

E Morálium libris sancti Gregórii Magni papæ in Iob (Lib. 10, 47-48: PL 75, 946-947)

Testis interior

Qui deridétur ab amíco suo sicut ego, invocábit Deum, et exáudiet eum. Sæpe infírma mens, cum de bonis áctibus aura humáni favóris excípitur, ad gáudia exterióra derivátur, ut postpónat quod intus áppetit, et in hoc libénter resolúta iáceat, quod foris audit; ita ut beátam non tam fíeri quam dici se gáudeat. Cumque laudis suæ vócibus ínhiat, quod esse cœperat, relínquit. Inde ergo a Deo disiúngitur, unde in Deo laudánda videbátur.

Nonnúmquam vero recto óperi ánimus constánter innítitur, et tamen humánis irrisiónibus urgétur; miránda agit et oppróbria récipit; et qui exíre foras per laudes pótuit, repúlsus contuméliis, ad semetípsum redit; et eo se intus robústius in Deo sólidat, quo foris non ínvenit quo requiéscat. Tota étenim spes in auctóre fígitur, et inter irrisiónum convícia solus intérior testis implorátur; atque afflícti ánimus fit Deo tanto próximus quanto et a grátia humáni favóris aliénus; in precem prótinus fúnditur et, pressus extérius, ad penetránda quæ intus sunt múndius liquátur.

Bene ítaque nunc dícitur: Qui deridétur ab amíco suo sicut ego, invocábit Deum, et exáudiet eum, quia bonórum menti dum pravi éxprobrant, osténdunt quem suórum áctuum testem quærant. Quæ dum compúncta sese in précibus accíngit, inde intra se supérnæ exauditióni iúngitur, unde extra se ab humána laude separátur.

Notándum vero quam próvide interpónitur: sicut ego, quia sunt nonnúlli quos et humánæ irrisiónes déprimunt, et tamen divínis áuribus exaudíbiles non sunt. Nam cum derísio contra culpam náscitur, profécto nullum virtútis méritum in derisióne generátur.

Deridétur enim iusti simplícitas. Huius mundi sapiéntia est, cor machinatiónibus tégere, sensum verbis veláre, quæ falsa sunt vera osténdere, quæ vera sunt fallácia demonstráre.

At contra sapiéntia iustórum est nil per ostensiónem fíngere, sensum verbis aperíre, vera ut sunt dilígere, falsa devitáre, bona gratis exhibére, mala libéntius toleráre quam fácere; nullam iniúriæ ultiónem quærere, pro veritáte contuméliam lucrum putáre. Sed hæc iustórum simplícitas deridétur, quia ab huius mundi sapiéntibus puritátis virtus fatúitas créditur. Omne enim quod innocénter ágitur, ab eis procul dúbio stultum putátur; et quidquid in ópere véritas ápprobat, carnáli sapiéntiæ fátuum sonat.

Responsorium   Ps 118 (119), 104b. 105; Io 6, 68b
R/. Odívi omnem viam mendácii. * Lucérna pédibus meis verbum tuum et lumen sémitis meis.
V/. Dómine, ad quem íbimus? Verba vitæ ætérnæ habes. * Lucérna.

 

SABBATO HEBDOMADAE VIII PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Iob 13, 13 — 14, 6

Iob ad Dei iudicium appellat

Respóndens Iob amícis suis ait: «Tacéte paulísper, ut loquar ipse, et tránseat super me quodcúmque. Quare sumam carnes meas déntibus meis et ánimam meam ponam in mánibus meis? Etiámsi occíderit me, in ipso sperábo; verúmtamen vias meas in conspéctu eius árguam. Et hoc erit salus mea: non enim véniet in conspéctu eius omnis ímpius. Audíte sermónem meum et explicatiónem meam percípite áuribus vestris. Ecce iudícium parávi; scio quod iustus invéniar. Quis est, qui conténdat mecum? Tunc enim tacébo et consummábor. Duo tantum ne fácias mihi, et tunc a fácie tua non abscóndar: Manum tuam longe fac a me, et formído tua non me térreat. Voca me, et ego respondébo tibi; aut ipse loquar, et tu respondébis mihi. Quantas hábeo iniquitátes et peccáta? Scélera mea et delícta osténde mihi. Cur fáciem tuam abscóndis et arbitráris me inimícum tuum? Contra fólium, quod vento rápitur, dure agis et stípulam siccam perséqueris. Scribis enim contra me amaritúdines et occupátum me vis peccátis adulescéntiæ meæ. Posuísti in nervo pedem meum et observásti omnes sémitas meas et vestígia pedum meórum considerásti. Qui quasi uter consuméndus sum, et quasi vestiméntum, quod coméditur a tínea. Homo natus de mulíere, brevi vivens témpore, commotióne satiátur. Qui quasi flos egréditur et aréscit et fugit velut umbra et non pérmanet. Et dignum ducis super huiuscémodi aperíre óculos tuos et addúcere eum tecum in iudícium? Quis potest fácere mundum de immúndo? Ne unus quidem! Si statúti dies hóminis sunt, et númerus ménsium eius apud te est, et constitúti sunt términi eius, quos non præteríbit, avérte óculos tuos ab eo, ut quiéscat, donec solvat, sicut mercennárius, dies suos».

Responsorium   Cf. Iob 13, 20. 21; cf. Ier 10, 24
R/. Non abscóndas me, Dómine, a fácie tua; manum tuam longe fac a me, * Et formído tua non me térreat.
V/. Córripe me, Dómine, in misericórdia, non in furóre tuo, ne forte ad níhilum rédigas me. * Et formído.

Lectio altera

Ex Tractátibus sancti Zenónis Veronénsis epíscopi (Tract. 15, 2: PL 11, 441-443)

Iob Christi imaginem præferebat

Iob, quantum intéllegi datur, fratres caríssimi, Christi imáginem præferébat. Dénique comparátio indúcat veritátem. Iob iustus dictus a Deo est. Ipse iustítia, de cuius fonte omnes, qui beáti sunt, gustant; ecce enim de ipso dictum est: Oriétur vobis sol iustítiæ. Iob verax est appellátus. At est vera véritas Dóminus, qui ait in Evangélio: Ego sum via et véritas.

Iob dives fuit. Et quid dítius Dómino? cuius sunt omnes dívites servi, cuius est orbis totus omnísque natúra, beatíssimo David dicénte: Dómini est terra et plenitúdo eius, orbis terrárum et univérsi qui hábitant in eo. Iob diábolus ter tentávit. Simíliter, Evangelísta perhibénte, et Dóminum ter est tentáre conátus. Iob facultátes, quas hábuit, amísit. Et Dóminus cæléstia sua bona amóre nostro negléxit pauperémque se fecit, ut nos dívites fáceret. Iob fílios furens diábolus interémit. Et Dómini fílios prophétas insánus pópulus pharisæus occídit. Iob ulcéribus maculátus est. Et Dóminus suméndo carnem totíus humáni géneris peccatórum est sórdibus obsolefáctus.

Iob uxor sua hortátur, ut peccet. Et Dóminum, ut corruptélam seniórum sequátur, synagóga compéllit. Iob amíci sui insultásse perhibéntur. Et Dómino sui sacerdótes, sui insultavére cultóres. Iob in sterquilínio pleno vérmibus sedet. Dóminus quoque in vero sterquilínio, id est in huius mundi cæno versátus est inter ebulliéntes divérsis sceléribus ac libidínibus hómines, qui veri sunt vermes.

Iob et sanitátem recépit et facultátem. At Dóminus resúrgens non sanitátem tantum, sed immortalitátem in se credéntibus præstitit dominiúmque totíus natúræ recuperávit, sicut est ipse testátus dicens: Omnia mihi trádita sunt a Patre meo. Iob vicários fílios génuit. Dóminus quoque post prophétas fílios sanctos Apóstolos procreávit. Iob beátus quiévit in pace. Dóminus autem manet benedíctus in ætérnum ante sæcula et a sæculis et in cuncta sæcula sæculórum.

Responsorium   Hebr 12, 1c-2a; cf. 2 Cor 6. 4-5
R/. Per patiéntiam currámus propósitum nobis certámen, * Aspiciéntes in auctórem fídei et consummatórem Iesum.
V/. Exhibeámus nosmetípsos in multa patiéntia, in tribulatiónibus, in necessitátibus, in angústiis, in plagis, in carcéribus. * Aspiciéntes.

---

---

---