DOMINICA XX PER ANNUM

Hebd. IV Psalterii

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Isaíæ prophétæ 6, 1-13

Vocatio Isaiæ prophetæ

In anno, quo mórtuus est rex Ozías, vidi Dóminum sedéntem super sólium excélsum et elevátum; et fímbriæ eius replébant templum. Séraphim stabant iuxta eum; sex alæ uni et sex alæ álteri: duábus velábat fáciem suam et duábus velábat pedes suos et duábus volábat. Et clamábat alter ad álterum et dicébat: «Sanctus, Sanctus Sanctus Dóminus exercítuum; plena est omnis terra glória eius».

Et commóta sunt superliminária cárdinum a voce clamántis, et domus repléta est fumo.

Et dixi: «Væ mihi, quia périi! Quia vir pollútus lábiis ego sum et in médio pópuli pollúta lábia habéntis ego hábito et regem Dóminum exercítuum vidi óculis meis».

Et volávit ad me unus de séraphim, et in manu eius cálculus, quem fórcipe túlerat de altári, et tétigit os meum et dixit: «Ecce tétigit hoc lábia tua, et auferétur iníquitas tua, et peccátum tuum mundábitur».

Et audívi vocem Dómini dicéntis: «Quem mittam? Et quis ibit nobis?». Et dixi: «Ecce ego, mitte me». Et dixit: «Vade, et dices pópulo huic: Audiéntes audíte et nolíte intellégere, et vidéntes vidéte et nolíte cognóscere. Pingue redde cor pópuli huius et aures eius ággrava et óculos eius excæca, ne forte vídeat óculis suis et áuribus suis áudiat et corde suo intéllegat et convertátur et sanétur».

Et dixi: «Usquequo, Dómine?». Et dixit: «Donec desoléntur civitátes absque habitatóre et domus sine hómine, et terra relinquátur desérta». Et longe addúcet Dóminus hómines, et magna erit desolátio in médio terræ; et adhuc in ea decimátio, et rursus excisióni tradétur sicut terebínthus et sicut quercus in quibus deiéctis manébit áliquid stábile. Semen sanctum erit id, quod stéterit in ea.

Responsorium   Ap 4, 8c; Is 6, 3
R/. Sanctus, sanctus, sanctus Dóminus Deus omnípotens, qui erat et qui est et qui ventúrus est; * Plena est omnis terra glória eius.
V/. Séraphim clamábant alter ad álterum: Sanctus, sanctus, sanctus Dóminus exercítuum. * Plena.

Lectio altera

Ex Homilíis sancti Ioánni Chrysóstomi epíscopi in Matthæum (Hom. 15, 6. 7: PG 57, 231-232 )

Sal terræ et lux mundi

Vos estis sal terræ. Non enim pro vestra vita, sed pro toto orbe, inquit, verbum vobis commíttitur. Neque in duas urbes vobis mitto, vel decem vel vigínti; neque in unam vos mitto gentem, sicut prophétas olim, sed in terram, in mare et in univérsum orbem; et hunc péssime afféctum. Cum dixit enim: Vos estis sal terræ, osténdit univérsam hóminum natúram infatuátam, et a peccátis corrúptam esse. Ideo has in illis máxime virtútes requírit, quæ sunt ad multórum sollicitúdinem geréndam magis necessáriæ et útiles. Etenim qui mitis est, modéstus, miséricors et iustus, non in se tantum bona ópera conclúdit, sed étiam id curat ut egrégii illi fontes ad aliórum manent utilitátem. Rursum qui mundus est corde, pacíficus et pro veritáte pulsus, vitam suam ad commúnem utilitátem dírigit.

Ne putétis, inquit, vos ad lévia quædam certámina trahi, neque de rebus exíguis apud vos agi: Vos estis sal terræ. Quid ígitur? num illi pútrida restaurárunt? Nequáquam. Non possunt enim iam putrefácta salis permixtióne iuváre. Non hoc certe fecérunt; sed renováta prius, et sibi trádita, et a fœtóre illo liberáta, tunc cum sale miscébant atque in illa novitáte servábant, quam a Dómino accéperant. Nam liberári a fœtóre peccatórum, Christi virtútis opus fuit; at non ad illum fœtórem revérti, id illórum diligéntiæ et labóris opus erat.

Viden’ quómodo paulátim osténdit ipsos prophétis esse melióres? Non enim Palæstínæ doctóres esse ait sed totíus orbis terræ. Nolíte ergo mirári, inquit, si áliis relíctis, vos álloquar et ad tanta vos perícula pértraham. Consideráte enim quot quantísque civitátibus, pópulis, géntibus vos præféctos missúrus sim. Ideóque non vos tantum prudéntes esse volo, sed ut álios símiles faciátis. Nisi enim tales fuéritis, ne vobis quidem ipsis suffícere potéritis.

Nam álii quidem infatuáti, ministério vestro resipíscere possunt; vos autem, si in illud malum incidátis álios vobíscum in perníciem tráhitis. Itaque quanto maióra vobis committúntur negótia, tanto maióre stúdio opus habétis. Quaprópter ait: Si autem sal infatuátum fúerit in quo saliétur? Ad níhilum valet ultra, nisi ut mittátur foras, et conculcétur ab homínibus.

Ne enim audiéntes: Cum exprobráverint vos et persecúti vos fúerint, et díxerint omne malum verbum advérsum vos, in médium prodíre tímeant, dicit: «Nisi ad hæc paráti fuéritis, frustra elécti estis. Itaque maledícta necessário sequúntur neque in áliquo vos lædunt, sed vestram testificántur firmitátem. Si vero illa metuéntes, ab illa vobis congruénte veheméntia destitéritis, multo gravióra passúri estis, apud omnes male auditúri, et ómnibus contémptui éritis: illud enim est conculcári».

Deínde ad áliud sublímius pergit exémplum: Vos estis lux mundi. Iterum mundi, non gentis uníus vel vigínti civitátum, sed totíus orbis: lux intellegíbilis, his soláribus rádiis præstántior, quemádmodum et sal spiritále. Primo sal, deínde lux, ut discas quantum ex acri sermóne lucrum provéniat, quanta ex gravi doctrína utílitas. Stringit enim, nec sinit difflúere, et ad virtútem ducens respiciéndi vim indit. Non potest cívitas abscóndi supra montem pósita; neque accéndunt lucérnam et ponunt eam sub módio. Rursus per hæc illos ad accurátam vitæ ratiónem éxcitat, docens eos ut sollícite sibi cáveant, útpote qui sub ómnium óculis verséntur, et in médio totíus orbis theátro decértent.

Responsorium   Act 1, 8; Mt 5, 6
R/. Accipiétis virtútem superveniénte Sancto Spíritu in vos; * Et éritis mihi testes usque ad últimum terræ.
V/. Lúceat lux vestra coram homínibus, ut vídeant vestra bona ópera, et gloríficent Patrem vestrum. * Et éritis.

 

FERIA SECUNDA HEBDOMADAE XX PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Isaíæ prophétæ 3, 1-15

Obiurgationes contra Ierusalem

Ecce Dominátor Dóminus exercítuum aufert a Ierúsalem et a Iuda robur et præsídium, omne robur panis et omne robur aquæ, fortem et virum bellatórem, iúdicem et prophétam et haríolum et senem, príncipem super quinquagínta et honorábilem vultu et consiliárium et sapiéntem magum, et prudéntem incantatórem, et dabo púeros príncipes eórum, et infántes dominabúntur eis. Et írruet pópulus, vir ad virum, unusquísque ad próximum suum: tumultuábitur puer contra senem et ignóbilis contra nóbilem. Apprehéndet enim vir fratrem suum in domo patris sui: «Vestiméntum tibi est, princeps esto noster, ruína autem hæc sub manu tua».

Clamábit in die illa dicens: «Non sum médicus, et in domo mea non est panis neque vestiméntum; nolíte constitúere me príncipem pópuli». Ruit enim Ierúsalem, et Iudas cóncidit, quia lingua eórum et adinventiónes eórum contra Dóminum, ut provocárent óculos maiestátis eius. Procácitas vultus eórum accúsat eos, et peccátum suum quasi Sódoma prædicavérunt nec abscondérunt; væ ánimæ eórum, quóniam réddita sunt eis mala! Dícite iusto: «Bene!», quóniam fructum adinventiónum suárum cómedet. Væ ímpio in malum: retribútio enim mánuum eius fiet ei! Pópulum meum ópprimit infans, et mulíeres dominántur ei. Pópule meus, qui te beátum dicunt, ipsi te decípiunt et viam gréssuum tuórum díssipant.

Surgit ad arguéndum Dóminus et stat ad iudicándos pópulos. Dóminus ad iudícium véniet cum sénibus pópuli sui et princípibus eius: «Vos enim depásti estis víneam, et rapína páuperis in dómibus vestris. Quare attéritis pópulum meum et fácies páuperum commolítis?», dicit Dóminus Deus exercítuum.

Responsorium   Is 3, 10. 11, 13
R/. Dícite iusto: «Bene!», quóniam fructum adinventiónum suárum cómedet. * Væ ímpio in malum: retribútio mánuum eius fiet ei!
V/. Surgit ad arguéndum Dóminus et stat ad iudicándos pópulos. * Væ.

Lectio altera

Ex Morálium libris sancti Gregórii Magni papæ in Iob (Lib. 3, 39-40: PL 75, 619-620)

Foris pugnæ, intus timores

Sancti viri tribulatiónum bello deprehénsi, cum uno eodémque témpore álios feriéntes, álios suadéntes ferunt, illis oppónunt scutum patiéntiæ, istis intórquent iácula doctrínæ; atque ad utrúmque pugnándi modum mira virtútis arte se érigunt; quátenus et pervérsa intus sapiénter dóceant, et foras fórtiter advérsa contémnant; hos docéntes córrigant, illos tolerántes premant. Insurgéntes namque hostes patiéndo despíciunt, infirmántes vero cives compatiéndo ad salútem redúcunt: illis resístunt, ne et álios súbtrahant; istis métuunt, ne vitam rectitúdinis fúnditus perdant.

Videámus castrórum Dei mílitem contra utráque prœliántem: Ait: Foris pugnæ, intus timóres. Enúmerat bella, quæ extrínsecus tólerat, dicens: Perículis flúminum, perículis latrónum, perículis ex génere, perículis ex géntibus, perículis in civitáte, perículis in solitúdine, perículis in mari, perículis in falsis frátribus. In hoc autem bello, quæ contra adversárium spícula intórqueat, adiúngat: In labóre et ærúmna, in vigíliis multis, in fame et siti, in ieiúniis multis, in frígore et nuditáte.

Sed inter tot certámina deprehénsus, dicat quanto vigiliárum munímine étiam castra custódiat. Nam prótinus adiúngit: Præter illa quæ extrínsecus sunt, instántia mea cotidiána, sollicitúdo ómnium Ecclesiárum. Ecce in se bella fórtiter súscipit et tuéndis se próximis misericórditer impéndit. Narrat mala quæ pátitur, subiúngit bona quæ impartítur.

Pensémus ergo, cuius labóris sit uno eodémque témpore foris advérsa toleráre, intus infírma protégere. Foris pugnas pátitur, quia verbéribus scínditur, caténis ligátur; intus metum tólerat, quia passiónem suam non sibi, sed discípulis obésse formídat. Unde et eísdem scribit, dicens: Nemo moveátur in tribulatiónibus istis. Ipsi enim scitis quod in hoc pósiti sumus. Aliórum quippe casus in própria passióne metuébat, ne dum ipsum discípuli afflíctum pro fide verbéribus agnóscerent, fidéles se profitéri recusárent.

O imménsæ caritátis víscera! Déspicit quod ipse pátitur, et curat ne quid pravæ persuasiónis discípuli in corde patiántur. In se contémnit vúlnera córporis et in áliis vúlnera medétur cordis. Habent quippe hoc iusti próprium, ut in dolóre pósiti tribulatiónis suæ, curam non déserant utilitátis aliénæ; et cum de se advérsa patiéntes dolent, áliis necessária docéntes prævident, et quasi percússi quidam magni médici ægrótant. Ipsi tólerant scissúras vúlneris, et áliis próferunt medicaménta sanitátis.

Responsorium   Cf. Iob 13, 20, 21; cf. Ier 10, 24
R/. Non abscóndas me, Dómine, a fácie tua; manum tuam longe fac a me, * Et formído tua non me térreat.
V/. Córripe me, Dómine, in misericórdia, non in furóre tuo, ne forte ad níhilum rédigas me. * Et formído.

 

FERIA TERTIA HEBDOMADAE XX PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Isaíæ prophétæ 7, 1-17

In timore belli signum Emmanuelis

Factum est in diébus Achaz fílii Ióatham fílii Ozíæ, regis Iudæ, ascéndit Rasin rex Sýriæ et Phácee fílius Romelíæ rex Israel in Ierúsalem ad prœliándum contra eam; et non potuérunt debelláre eam. Et nuntiavérunt dómui David dicéntes: «Requiévit Sýria super Ephraim». Et commótum est cor eius et cor pópuli eius, sicut movéntur ligna silvárum a fácie venti. Et dixit Dóminus ad Isaíam: «Egrédere in occúrsum Achaz, tu et Seáriasub fílius tuus, ad extrémum aquædúctus piscínæ superióris in viam agri fullónis; et dices ad eum: Vide, ut síleas; noli timére, et cor tuum ne formídet a duábus caudis titiónum fumigántium istórum, ob ardórem iræ Rasin et Sýriæ et fílii Romelíæ, eo quod consílium malum iníerit contra te Sýria, Ephraim et fílius Romelíæ dicéntes: “Ascendámus ad Iudam et terrórem iniciámus ei et avellámus eum ad nos et ponámus regem in médio eius fílium Tábeel”». Hæc dicit Dóminus Deus: «Non stabit et non erit! Caput enim Sýriæ Damáscus, et apud Damásci Rasin; et adhuc sexagínta et quinque anni, et désinet Ephraim esse pópulus; et caput Ephraim Samaría, et caput Samaríæ fílius Romelíæ. Si non credidéritis, non permanébitis».

Et adiécit Dóminus loqui ad Achaz dicens: «Pete tibi signum a Dómino Deo tuo in profúndum inférni sive in excélsum supra». Et dixit Achaz: «Non petam et non tentábo Dóminum». Et dixit: «Audíte ergo, domus David; numquid parum vobis est moléstos esse homínibus, quia molésti estis et Deo meo? Propter hoc dabit Dóminus ipse vobis signum. Ecce, virgo concípiet et páriet fílium et vocábit nomen eius Emmánuel; butýrum et mel cómedet, ut ipse sciat reprobáre malum et elígere bonum. Quia ántequam sciat puer reprobáre malum et elígere bonum, desolábitur terra, cuius tu formídas duos reges; addúcet Dóminus super te et super pópulum tuum et super domum patris tui dies, qui non venérunt a diébus separatiónis Ephraim a Iuda regem Assyriórum».

Responsorium   Is 7, 14b; 8; 10c; Lc 1, 30a. 31a
R/. Ecce virgo concípiet et páriet fílium; * Et vocábit nomen eius Emmánuel, quia nobíscum Deus.
V/. Ne tímeas, María: Ecce concípies in útero et páries filium. * Et vocábit.

Lectio altera

Ex Homilíis sancti Bernárdi abbátis in Láudibus Vírginis Matris (Hom. 2, 1-2. 4: opera omnia, Edit. Cisterc. 4 [1966], 21-23)

Ab Altissimo præparata, a patribus præsignata

Deum huiúsmodi decébat natívitas, qua nónnisi de Vírgine nascerétur; talis congruébat et Vírgini partus, ut non páreret nisi Deum. Proínde factor hóminum, ut homo fíeret nascitúrus de hómine, talem sibi ex ómnibus débuit delígere, immo cóndere matrem, qualem et se decére sciébat et sibi nóverat placitúram.

Vóluit ítaque esse vírginem, de qua immaculáta immaculátus procéderet, ómnium máculas purgatúrus.

Vóluit et húmilem de qua mitis et húmilis corde prodíret, harum in se virtútum necessárium ómnibus saluberrimúmque exémplum ostensúrus. Dedit ergo Vírgini partum, qui ei iam ante et virginitátis inspiráverat votum et humilitátis prærogáverat méritum.

Alióquin quómodo Angelus eam in sequéntibus grátia plenam pronúntiat, si quídpiam vel parum boni, quod ex grátia non esset, habébat? Ut ígitur, quæ Sanctum sanctórum conceptúra erat páriter et paritúra, sancta esset córpore, accépit donum virginitátis, ut esset et mente accépit et humilitátis.

His nimírum Virgo régia gemmis ornáta virtútum, geminóque mentis páriter et córporis decóre præfúlgida, spécie sua et pulchritúdine sua in cæléstibus cógnita, cæli cívium in se provocávit aspéctus, ita ut et Regis ánimum in sui concupiscéntiam inclináret et cæléste núntium ad se de supérnis edúceret.

Missus est, inquit, Angelus ad Vírginem. Vírginem carne, vírginem mente, vírginem professióne, vírginem dénique qualem descríbit Apóstolus, mente et córpore sanctam; nec nóviter nec fortuítu invéntam, sed a sæculo eléctam, ab Altíssimo præcógnitam et sibi præparátam, ab ángelis servátam, a pátribus præsignátam, a prophétis promíssam.

Responsorium   Lc 1, 35; Ps 44 (45), 11 a. 12a
R/. Spíritus Sanctus supervéniet in te, María, et virtus Altíssimi obumbrábit tibi. * Quod nascétur, sanctum vocábitur, Fílius Dei.
V/. Audi, fília, et vide, et inclína aurem tuam, et concupíscet rex spéciem tuam. * Quod.

 

FERIA QUARTA HEBDOMADAE XX PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Isaíæ prophétæ 9, 7 — 10, 4

Ira Dei contra regnum Israel

Verbum misit Dóminus in Iacob, et cécidit in Israel. Et sciet omnis pópulus Ephraim et habitántes Samaríam, in supérbia et magnitúdine cordis dicéntes: «Láteres cecidérunt, sed quadris lapídibus ædificábimus; sycómori succísæ sunt, sed cedris commutábimus».

Et elevávit Dóminus hostes super eum et inimícos eius excitávit, Sýriam ab oriénte et Philísthim ab occidénte, qui devoravérunt Israel toto ore. In ómnibus his non est avérsus furor eius, sed adhuc manus eius exténta. Et pópulus non est revérsus ad percutiéntem se, et Dóminum exercítuum non inquisiérunt. Et succídit Dóminus ab Israel caput et caudam, palmam et arúndinem die una: longævus et honorábilis vultu ipse est caput, et prophéta docens mendácium ipse est cauda; rectóres pópuli istíus seducéntes et, qui regebántur, periérunt.

Propter hoc super adulescéntulis eius non lætábitur Dóminus et pupillórum eius et viduárum non miserébitur, quia omnis ímpius est et nequam, et univérsum os lóquitur stultítiam. In ómnibus his non est avérsus furor eius, sed adhuc manus eius exténta. Succénsa est enim quasi ignis impíetas, veprem et spinam vorat, et succénditur in densitáte saltus, et convolvúntur colúmnæ fumi. In ira Dómini exercítuum incénditur terra; et est pópulus quasi esca ignis: vir fratri suo non parcit. Et dévorat ad déxteram et esúrit et cómedit ad sinístram et non saturátur; unusquísque carnem próximi sui vorat: Manásses Ephraim et Ephraim Manássen, simul ipsi contra Iudam. In ómnibus his non est avérsus furor eius, sed adhuc manus eius exténta.

Væ, qui condunt leges iníquas et scribéntes iniustítiam scribunt, ut ópprimant in iudício páuperes et vim fáciant causæ humílium pópuli mei, ut fiant víduæ præda eórum, et pupíllos dirípiant! Quid faciétis in die visitatiónis et calamitátis de longe veniéntis? Ad cuius confugiétis auxílium et ubi derelinquétis glóriam vestram? Nam incurvabímini subter captívos et infra occísos cadétis. In ómnibus his non est avérsus furor eius, sed adhuc manus eius exténta.

Responsorium   Lam 2, 1
R/. Quómodo obtéxit calígine in furóre suo Dóminus fíliam Sion! * Proiécit de cælo in terram glóriam Israel.
V/. Non est recordátus scabélli pedum suórum, in die furóris sui. * Proiécit.

Lectio altera

Ex Sermónibus sancti Augustíni epíscopi (Sermo Caillau-Saint-Yves 2, 92: PLS 2, 441-442)

Qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit

Quotiescúmque pressúræ seu tribulatiónis áliquid pátimur, admonitiónes sunt et simul correptiónes nostræ. Nam et ipsæ sanctæ lítteræ nostræ non nobis promíttunt pacem, securitátem et quiétem, sed tribulatiónes, pressúras, scándala non tacet Evangélium; sed qui perseveráverit usque in finem, hic salvus erit. Quid enim boni aliquándo hábuit ista vita ab ipso primo hómine, ex quo méruit mortem, ex quo maledíctum accépit, de quo maledícto nos Christus Dóminus liberávit?

Non ergo murmurándum est, fratres, sicut quidam illórum murmuravérunt, ut ait Apóstolus, et a serpéntibus periérunt. Quid tale modo, fratres, genus humánum pátitur insólitum, quod non patres passi sunt? aut quando tália pátimur, ália illos passos fuísse cognóvimus? Et ínvenis hómines murmuráre de tempóribus suis, et quod illa témpora bona fúerint paréntum nostrórum. Quid, si possent revocári ad témpora paréntum suórum, et ibi murmurárent? Quæ enim putas témpora bona fuísse prætérita, quia iam non tua sunt, ídeo bona sunt.

Si iam a maledícto liberátus es, si iam in Dei Fílium credidísti, si iam sacris lítteris vel imbútus vel erudítus es, miror cómputes bona témpora habuísse Adam. Et paréntes tui Adam portavérunt. Certe ille est Adam, cui dictum est: In sudóre vultus tui edes panem tuum, et operáberis terram de qua sumptus es; spinas et tríbulos páriet tibi. Hoc méruit, hoc accépit, hoc de Dei iusto iudício consecútus est. Quid ergo putas prætérita témpora fuísse melióra quam tua? Ab illo Adam usque ad hodiérnum Adam, labor et sudor, spinæ et tríbuli. Excidit nobis dilúvium? Excidére laboriósa témpora famis atque bellórum, quæ ídeo scripta sunt, ne de præsénti tempore contra Deum murmurémus?

Quália ergo illa témpora fuérunt! Nonne omnes audíta, omnes lecta perhorréscimus? Ut habeámus pótius unde gratulémur, quam unde de nostris tempóribus murmurémus.

Responsorium   Ps 76 (77), 6-7a. 3a; 50 (51), 3
R/. Cogitávi dies antíquos et annos ætérnos in mente hábui. Meditátus sum nocte cum corde meo, * Et dixi: Miserére mei, Deus.
V/. In die tribulatiónis meæ Deum exquisívi, manus meæ nocte expánsæ sunt. * Et dixi.

 

FERIA QUINTA HEBDOMADAE XX PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Isaíæ prophétæ 11, 1-16

Radix Iesse. Reditus residui populi Dei

Hæc dicit Dóminus: «Egrediétur virga de stirpe Iesse, et flos de radíce eius ascéndet; et requiéscet super eum spíritus Dómini: spíritus sapiéntiæ et intelléctus, spíritus consílii et fortitúdinis, spíritus sciéntiæ et timóris Dómini; et delíciæ eius in timóre Dómini. Non secúndum visiónem oculórum iudicábit, neque secúndum audítum áurium decérnet; sed iudicábit in iustítia páuperes et decérnet in æquitáte pro mansuétis terræ, et percútiet terram virga oris sui et spíritu labiórum suórum interfíciet ímpium. Et erit iustítia cíngulum lumbórum eius, et fides cinctórium renum eius.

Habitábit lupus cum agno, et pardus cum hædo accubábit; vítulus et leo simul saginabúntur, et puer párvulus minábit eos. Vítula et ursus pascéntur, simul accubábunt cátuli eórum; et leo sicut bos cómedet páleas. Et ludet infans ab úbere super forámine áspidis; et in cavérnam réguli, qui ablactátus fúerit, manum suam mittet. Non nocébunt et non occídent in univérso monte sancto meo, quia plena erit terra sciéntia Dómini, sicut aquæ mare opériunt.

In die illa radix Iesse stat in signum populórum; ipsam gentes requírent, et erit sedes eius gloriósa. Et erit in die illa: rursus exténdet Dóminus manum suam ad possidéndum resíduum pópuli sui, quod relíctum erit ab Assýria et ab Ægýpto et a Patros et ab Æthiópia et ab Elam et a Sénnaar et ab Emath et ab ínsulis maris; et levábit signum in natiónes et congregábit prófugos Israel et dispérsos Iudæ cólliget a quáttuor plagis terræ.

Et auferétur zelus Ephraim, et hostes Iudæ abscindéntur; Ephraim non æmulábitur Iudam, et Iudas non pugnábit contra Ephraim. Et volábunt in úmeros Philísthim ad mare, simul prædabúntur fílios oriéntis; in Edom et Moab exténdent manus suas, et filii Ammon obœdient eis.

Et exsiccábit Dóminus linguam maris Ægýpti et levábit manum suam super flumen in fortitúdine spíritus sui et percútiet illud in septem rivos, ita ut transíre fáciat eos calceátos. Et erit via resíduo pópulo meo, qui relinquétur ab Assýria, sicut fuit Israéli in die illa, qua ascéndit de terra Ægýpti».

Responsorium   Is 55, 12; 11, 6
R/. In lætítia egrediémini et in pace deducémini: * Montes et colles cantábunt coram vobis laudem, et ómnia ligna regiónis plaudent manu.
V/. Erit via resíduo pópulo meo, sicut fuit Israéli in die illa qua ascéndit de terra Ægýpti: * Montes.

Lectio altera

Ex Tractátu Balduíni Cantuariénsis epíscopi De Salutatióne angélica (Tract. 7: PL 204, 477-478)

Flos ascendit de radice Iesse

Angélicæ salutatióni, qua per síngulos dies beatíssimam Vírginem ea qua datur devotióne salutámus, adícere solémus: et benedíctus fructus ventris tui. Quam cláusulam Elísabeth post a Vírgine salutáta, quasi finem angélicæ salutatiónis répetens adiécit dicens: Benedícta tu inter mulíeres, et benedíctus fructus ventris tui. Hic est fructus, de quo Isaías dicit: In illa die erit germen Dómini in magnificéntia et glória, et fructus terræ sublímis. Quis est hic fructus, nisi sanctus Israel, qui et ipse semen est Abrahæ, germen Dómini et flos ascéndens de radíce Iesse, fructus vitæ, quem communicávimus?

Benedíctus plane in sémine et benedíctus in gérmine, benedíctus in flore, benedíctus in múnere, benedíctus dénique in gratiárum actióne et confessióne. Christus semen Abrahæ factus est ex sémine David secúndum carnem.

Solus iste inter hómines consummátus invenítur in omni bono, cui Spíritus datus est non ad mensúram, ut solus possit implére omnem iustítiam. Huius enim iustítia súfficit univérsis géntibus, iuxta quod scriptum est: Sicut terra profert germen suum, et sicut hortus semen suum gérminat; sic Dóminus Deus germinábit iustítiam et laudem coram univérsis géntibus. Hoc est enim germen iustítiæ, quod benedictióne auctum adórnat flos glóriæ. At quantæ glóriæ? Quanta sublímior cogitári potest, immo quanta nullo modo cogitári potest. Flos enim ascéndit de radíce Iesse. Usquequo? Utique usque ad summum, quia Iesus Christus in glória est Dei Patris. Eleváta est magnificéntia eius super cælos, ut sit germen Dómini in magnificéntia et glória, et fructus terræ sublímis.

Sed quis nobis fructus in hoc fructu? Quis nisi fructus benedictiónis de fructu benedícto? Ex hoc enim sémine, gérmine, flore fructus benedictiónis provénit; ad nos usque pervénit; primo quidem quasi in sémine per grátiam véniæ, deínde quasi in gérmine per increméntum iustítiæ, demum et in flore per spem vel adeptiónem glóriæ. A Deo enim benedíctus, et in Deo, hoc est ut glorificétur Deus in illo; nobis quoque benedíctus est, ut ab eo benedícti glorificémur in illo, quia per repromissiónem Abrahæ dictam, benedictiónem ómnium géntium dedit illi Deus.

Responsorium   Rom 15, 12; Ps 71 (72), 17a. 7a
R/. Radix Iesse qui exsúrget régere gentes, in eo gentes sperábunt; * Sit nomen eius benedíctum in sæcula.
V/. Florébit in diébus eius iustítia et abundántia pacis. * Sit nomen.

 

FERIA SEXTA HEBDOMADAE XX PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Isaíæ prophétæ 30, 1-18

Vanitas fœderum cum populis alienis initorum

«Væ, fílii desertóres, dicit Dóminus, eo quod fácitis consílium et non ex me, et pactum statúitis et non per spíritum meum, ut addátis peccátum super peccátum! Qui ambulátis, ut descendátis in Ægýptum, et os meum non interrogástis, sperántes auxílium in fortitúdine pharaónis et habéntes fidúciam in umbra Ægýpti.

Et erit vobis fortitúdo pharaónis in confusiónem, et fidúcia sub umbra Ægýpti in ignomíniam. Cum fúerit enim in Tani príncipes tui, et núntii tui usque ad Hanes pervénerint, omnes confundéntur super pópulo, qui eis prodésse non potest; non erit in auxílium et in utilitátem, sed in confusiónem et oppróbrium».

Oráculum iumentórum Nageb. In terra tribulatiónis et angústiæ leænæ et leónis rugiéntis, víperæ et dracónis volántis, portant super úmeros iumentórum divítias suas, et super gibbum camelórum thesáuros suos ad pópulum, qui eis prodésse non póterit. Ægýptus enim frustra et vane auxiliábitur, ídeo vocávi Rahab otiósam. Nunc ingrédere, scribe coram eis super buxum et in libro diligénter éxara illud, et erit in pósterum in testimónium usque in ætérnum.

Pópulus enim rebéllis est, et fílii mendáces, fílii noléntes audíre legem Dómini; qui dicunt vidéntibus: «Nolíte vidére» et aspiciéntibus: «Nolíte aspícere nobis ea, quæ recta sunt; loquímini nobis placéntia, aspícite nobis illusiónes. Recédite a via, declináte a sémita, tóllite a fácie nostra Sanctum Israel». Proptérea hæc dicit Sanctus Israel: «Pro eo quod reprobástis verbum hoc et sperástis in perversitátem et in perfídiam et inníxi estis super eis, proptérea erit vobis iníquitas hæc sicut interrúptio cadens, locus tumens in muro excélso, cuius confráctio súbito, dum non sperátur, venit improvíso, et comminuétur, sicut contéritur lagœna fíguli contritióne absque misericórdia, et non inveniétur de fragméntis eius testa, in qua capiátur ignículus de incéndio aut hauriátur aqua de fóvea».

Quia hæc dixit Dóminus Deus, Sanctus Israel: «In conversióne et quiéte salvi éritis; in siléntio et in spe erit fortitúdo vestra». Et noluístis et dixístis: «Nequáquam, sed super equis fugiémus», ídeo fugiétis; et: «Super velóces ascendémus», ídeo velóces erunt, qui persequéntur vos.

Mille pavébunt a fácie terróris uníus, et a fácie terróris quinque fugiétis, donec relinquámini quasi malus in vértice montis et quasi signum super collem. Proptérea exspéctat Dóminus, ut misereátur vestri, et ídeo exaltábitur parcens vobis, quia Deus iudícii Dóminus; beáti omnes, qui exspéctant eum.

Responsorium   Is 30, 15b. 18ad
R/. In conversióne et quiéte salvi éritis; * In siléntio et in spe erit fortitúdo vestra.
V/. Expéctat Dóminus ut misereátur vestri; beáti omnes qui exspéctant eum. * In siléntio.

Lectio altera

Ex Explanatiónibus psalmórum sancti Ambrósii epíscopi (Ps 48, 13-14: CSEL 64, 367368)

Unus mediator Dei et hominum, homo Christus Iesus

Frater non rédimit, rédimet homo; nec dabit Deo propitiatiónem suam, et prétium redemptiónis ánimæ suæ; hoc est, ut quid timébo in die mala? Quid enim potest mihi nocére, qui non solum non indígeo redemptóre, sed ipse ómnium sum redémptor? Alios líberos fáciam, et pro me ipso ipse trepidábo? Ecce fáciam nova ómnia, quæ supra ipsum germanitátis afféctum sint atque pietátem. Quem frater eódem matris útero effúsus in lucem redímere non potest, quia párilis natúræ infirmitáte retinétur, rédimet homo; sed ille homo de quo scriptum est: quia mittet illis Dóminus hóminem, qui salvábit eos; qui de se ipso dixit: Quæritis me occídere, hóminem qui veritátem locútus sum vobis.

Sed quamvis homo sit, quis cognóscet eum? Quare nemo cognóscet? Quia sicut unus Deus, ita et unus mediátor Dei et hóminum, homo Christus Iesus. Ipse est solus qui rédimet hóminem, vincens pietáte germános; quia pro aliénis sánguinem suum fudit, quem nemo potest offérre pro fratre. Itaque córpori próprio non pepércit, ut nos redímeret a peccáto: et dedit semetípsum redemptiónem pro ómnibus; sicut verus eius testis asséruit apóstolus Paulus, qui ait: Veritátem dico, non méntior.

Sed quare solus hic rédimet? Quia nemo potest eum æquáre pietáte: ut pro sérvulis suis ánimam suam ponat; nemo integritáte: omnes enim sub peccáto, omnes Adæ illíus súbiacent prolapsióni. Solus Redémptor elígitur, qui peccáto véteri obnóxius esse non possit. Ergo per hóminem, Dóminum Iesum intellegámus, qui suscépit hóminis condiciónem, ut in carne sua peccátum ómnium crucifígeret et chirógraphum universórum suo cruóre deléret.

Sed forte dicas: Quómodo redemptúrus frater negátur, cum ipse díxerit: Narrábo nomen tuum frátribus meis? Sed non quasi frater nobis, sed quasi homo Christus Iesus, in quo Deus erat, nobis peccáta dimísit. Sic enim scriptum est: Deus erat in Christo mundum reconcílians sibi. In illo Christo Iesu, de quo solo dictum est, quia Verbum caro factum est et habitávit in nobis. Non ergo quasi frater, sed quasi Dóminus habitávit in nobis, cum habitáret in carne.

Responsorium   Is 53, 12b; Lc 23, 34
R/. Trádidit in mortem ánimam suam, et cum scelerátis reputátus est; * Ipse peccátum multórum tulit, et pro transgressóribus rogát.
V/. Iesus autem dicébat: Pater, dimítte illis; non enim sciunt quid fáciunt. * Ipse.

 

SABBATO HEBDOMADAE XX PER ANNUM

Ad officium lectionis

Lectio prior

De libro Isaíæ prophétæ 37, 21-35

Isaias vaticinatur de rege Assyriorum

Misit Isaías fílius Amos ad Ezechíam dicens: «Hæc dicit Dóminus Deus Israel: Pro quibus rogásti me de Sennácherib rege Assyriórum, hoc est verbum, quod locútus est Dóminus super eum: Despéxit te, subsannávit te virgo fília Sion; post te caput movit fília Ierúsalem. Cui exprobrásti et quem blasphemásti? Et super quem exaltásti vocem et levásti altitúdinem oculórum tuórum? Contra Sanctum Israel! In manu servórum tuórum exprobrásti Dómino et dixísti: “In multitúdine quadrigárum meárum ego ascéndi altitúdinem móntium, iuga Líbani; et succídi excélsa cedrórum eius et eléctas abíetes illíus et introívi altitúdinem summitátis eius, silvam condénsam. Ego fodi et bibi aquam aliénam et exsiccávi vestígio pedis mei omnes rivos Ægýpti”.

Numquid non audísti? A sæculo feci illud; a diébus antíquis ego plasmávi illud et nunc addúxi, ut fiat in eradicatiónem, in lápides evérsos civitátes munítæ. Habitatóres eórum breviáta manu contremuérunt et confúsi sunt; facti sunt sicut fenum agri et gramen víride et herba tectórum, quæ exáruit a fácie austri. Sessiónem tuam et egréssum tuum et intróitum tuum cognóvi et insániam tuam contra me.

Cum fúreris advérsum me et supérbia tua ascénderit in aures meas, ponam círculum in náribus tuis et frenum in lábiis tuis et redúcam te in viam, per quam venísti. Tibi autem hoc erit signum: Comedántur hoc anno, quæ cólligi póterunt, et in anno secúndo, quæ sponte nascúntur; in anno autem tértio semináte et métite et plantáte víneas et comédite fructum eárum.

Et mittet id, quod salvátum fúerit de domo Iudæ, quod réliquum est, radícem deórsum, et fáciet fructum sursum. Quia de Ierúsalem exíbit resíduum, et quod salvum fúerit de monte Sion.

Zelus Dómini exercítuum fáciet istud. Proptérea hæc dicit Dóminus de rege Assyriórum: Non introíbit civitátem hanc et non iáciet ibi sagíttam et non oppónet ei clípeum et non mittet contra eam ággerem. In via, qua venit, per eam revertétur, et civitátem hanc non ingrediétur, dicit Dóminus. Et prótegam civitátem istam, ut salvem eam propter me et propter David servum meum».

Responsorium   Is 52, 9b-10
R/. Consolátus est Dóminus pópulum suum, redémit Ierúsalem; * Et vidébunt omnes fines terræ salutáre Dei nostri.
V/. Nudávit Dóminus bráchium sanctum suum in óculis ómnium géntium. * Et vidébunt.

Lectio altera

Ex Explanatiónibus psalmórum sancti Ambrósii epíscopi (Ps 48, 14-15: CSEL 64, 3 370)

Christus mundum Deo reconciliavit per suum sanguinem

Cum Christus reconciliáverit Deo mundum, útique ipse reconciliatióne non éguit. Pro quo enim peccáto suo propitiáret, qui nulla peccáta cognóvit? Dénique didráchma poscéntibus Iudaéis, quod pro peccáto dabátur ex lege, dixit ad Petrum: Simon, reges terræ a quibus accípiunt tribútum vel censum, a fíliis suis aut ab aliénis? Respóndit Petrus: Ab aliénis. Cui dixit Dóminus: Ergo líberi sunt fílii. Ut autem non faciámus illis offendículum, mitte hamum, et eum piscem qui primus ascénderit, tolle; et apérto ore eius, invénies statérem: illum tollens dabis pro me et pro te.

Osténdit quod non pro se propitiatiónem débeat peccatórum; quia servus peccáti non erat, sed ab omni erat liber erróre Fílius Dei. Fílius enim líberat, servus est in reátu. Ergo liber iste ab ómnibus, nec prétium redemptiónis ánimæ suæ dat, cuius sánguinis prétium póterat abundáre ad univérsa mundi totíus rediménda peccáta. Recte ergo álios líberat, qui pro se nihil débeat.

Plus adício. Non solum pro se Christus prétium non debet suæ redemptiónis aut propitiatiónem pro peccáto, sed étiam si de quocúmque hómine accípias, possit intéllegi quia non débeant sínguli propitiatiónem suam; quia propitiátio ómnium Christus est, et ipse est universórum redémptio.

Cuius enim hóminis sanguis iam idóneus est ad redemptiónem sui, cum pro redemptióne ómnium suum sánguinem Christus effúderit? Est ergo cuiúsquam sanguis qui Christi possit sánguini comparári? aut quis tam potens homo, qui pro se propitiatiónem suam dare possit supra eam propitiatiónem, quam in se óbtulit Christus, qui solus Deo mundum reconciliávit per suum sánguinem? Quæ maior hóstia; quod præstántius sacrifícium; qui mélior advocátus, quam qui pro peccátis ómnium factus est deprecátio et ánimam suam dedit pro nobis redemptiónem?

Non quæritur ergo propitiátio aut redémptio singulórum, quia ómnium prétium sanguis est Christi, quo nos redémit Dóminus Iesus, qui solus Patrem reconciliávit; et laborávit usque in finem, quia nostrum labórem ipse suscépit dicens: Veníte ad me, omnes qui laborátis, et ego vos refíciam.

Responsorium   Cf. Col 1, 21-22; Rom 3, 25a
R/. Cum essétis alienáti et inimíci sensu in opéribus malis, reconciliávit vos Deus in córpore carnis Christi per mortem, * Exhibére vos sanctos et immaculátos et irreprehensíbiles coram ipso.
V/. Ipsum propósuit Deus propitiatórium per fidem in sánguine ipsíus. * Exhibére.

---

---

---